داستانی از کرامات زیارت عاشورا
شیخ مشکور و میرزا ابراهیم محلاتی
فقیه اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام مرحوم حاج شیخ محمد جواد، فرزند شیخ مشکور عرب، از علما و مراجع تقلید نجف اشرف و یکی از ائمه جماعت صحن مطهر حضرت امیر علیه السلام بودند. ایشان در سال ۱۳۳۷ در حدود سن نود سالگی وفات کرده و پیکر ایشان را در یکی از حجره‌های صحن مطهر، در جوار قبر پدرشان دفن نمودند. [۱]
آن مرحوم در شب ۲۶ ماه صفر ۱۳۳۶ در نجف اشرف خواب حضرت عزرائیل را می‌بینند و از او می‌پرسند که از کجا می‌آیی؟ ملک الموت جواب می‌دهد: از شیراز می‌آیم و در آن جا میرزا ابراهیم محلاتی [۲] را قبض روح کردم. حاج شیخ محمد جواد می‌پرسد: روح آن مرحوم در
برزخ در چه حالی است؟ عزرائیل جواب می‌دهد: او در بهترین حالات و در بهترین باغ‌های برزخ قرار دارد و خداوند متعال هزار ملک را موکل او کرده است که فرامین او را اجابت کنند. شیخ از او می‌پرسد: برای انجام کدامین عمل، وی به چنین مقامی رسیده است؟ برای مقام علمی و تدریس و تربیت شاگردان؟ یا به خاطر نماز جماعت و تبلیغ احکام اسلام؟ عزرائیل جواب می‌دهد: خیر. تمام این پاداش‌ها به خاطر خواندن زیارت عاشورا می‌باشد. مرحوم میرزای محلاتی در سی سال آخر عمر به هیچ نحو خواندن زیارت عاشورا را ترک نکرده بودند و حتی روزهایی که به سبب بیماری یا امر دیگری موفق به خواندن زیارت عاشورا نمی شدند، حاج شیخ ابوالحسن حدایق را که از علمای شیراز بودند، برای خواندن زیارت نایب می‌گرفتند. شیخ مشکور پس از برخواستن از خواب به منزل آیت الله میرزا محمد تقی شیرازی می‌رود و خواب خود را برای ایشان نقل می‌کند. مرحوم میرزا محمد تقی شیرازی پس از شنیدن این خواب به گریه می‌افتند. وقتی سبب گریه را از ایشان می‌پرسند، پاسخ می‌دهند که میرزای محلاتی، آن استوانه فقه و تقوا، از دنیا رفت. اصحاب و ملازمان آیت الله شیرازی به ایشان می‌گویند: شیخ مشکور خوابی دیده است و معلوم نیست که این خواب از رؤیاهای صادقه باشد. میرزای شیرزای
می فرمایند: بلی. این تنها یک خواب است، اما خواب شیخ مشکور است نه خواب یک فرد عادی. فردای آن روز، تلگراف فوت میرزای محلاتی از شیراز به نجف اشرف می‌رسد و صدق رؤیای شیخ مشکور آشکار می‌گردد. این داستان را جمعی از فضلاء نجف اشرف از مرحوم آیت الله العظمی سید عبدالهادی شیرازی شنیده اند. ایشان هنگام ورود شیخ مشکور و نقل رؤیا در منزل مرحوم میرزا محمد تقی شیرازی حاضر بوده اند. دانشمند گرامی جناب حاج صدرالدین محلاتی، فرزند مرحوم محلاتی هم این داستان را از شیخ مشکور شنیده اند. ای حسین جان! ما به درگاهت پناه آورده ایم [۱]
———-
[۱]: در گنجینه دانشمندان ج ۵ ص ۵۶، تاریخ وفات ایشان را ۲۶ صفر ۱۳۳۹ هق ذکر کرده است. اعلام الشیعة و نیز کتاب دانشمندان و سخن سرایان فارس ص ۴۹ ماده تاریخ وفات ایشان را چنین آورده است: درباره وفاتش به فارسی گفتا ***بهشت آمد الحق مقام ابراهیم
[۲]: میرزا ابراهیم فرزند مولی محمد علی محلاتی شیرازی از شاگردان ممتاز میرزای شیرازی بوده اند. برای آشنایی بیشتر با حالات ایشان به کتب «اعیان الشیعة ج ۵ ص ۴۳۴، «نقباء البشر» ص ۲۲، «معجم المؤلفین» ج ۲ ص ۱۰۳، «الذریعة، ج ۶ ص ۱۵۲، «گنجینه دانشمندان ج ۵ ص ۴۵۶، مجله نور علم شماره ۲۸ ص ۱۴۵، هدیة الرازی» ص ۵۷ مراجعه شود.
[۱]: داستانهای شگفت اثر شهید دستغیب، ص ۲۷۳، سیمای فرزانگان ج ۳ ص ۱۸۷. نویسنده نیز این حکایت را از آیت الله شیخ مجد الدین محلاتی فرزند آیة الله العظمی شیخ بهاء الدین محلاتی شنیده است.
آخرین نظرات