​‍ 
معرفی_خطابه_غدير

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم از همان آغاز رسالت خویش، امیرالمؤمنین علیه السلام را به عنوان جانشین، برادر، وصی و امام مردم پس از خودشان معرفی کردند.

این مسأله بارها در طول ۲۳ سال رسالت ایشان به شکل‌های مختلفی انجام شد. در آخرین سال عمر شریف پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، ایشان پس از بازگشت از مراسم حج جهت انجام امر خداوند در آیه تبلیغ  (٣مائده)مبنی بر تبلیغ ولایت امیرالمؤمنین مراسم غدیر را برپا کردند.

در واقع این معرفی، بزرگترین مراسمی بود که تا آن روز در تبلیغ مقام جانشینی پیامبرص، برپا شده بود. متأسفانه بسیاری از افراد فكر می‌کنند که پیامبر به گفتن یك جمله من کنت مولاه فهذا علی مولاه بسنده کرده‌اند!

در حالی که ایشان در آن روز یک سخنرانی مفصل ایراد نموده‌اند و در طی آن ، به روشنی مقام اوصیای پس از خود را معرفی کرده‌اند. سپس از مردم بیعت گرفتند، هم با زبان‌هایشان، هم با قلب‌هایشان و هم بادست‌هایشان.
یکی از مهم ترین جملاتی که ایشان در خطابه‌ی غدیر ذکر نموده‌اند این جمله است، فَلْیُبَلِّغِ الْحاضِرُ الْغائِبَ وَ الْوالِدُ الْوَلَدَ اِلى یَوْمِ الْقِیامَةِ. یعنی بایسته است حاضران به غایبان و فرزند داران به فرزندان خویش تا برپایی روز قیامت سخنان امروز مرا برسانند و در جایی دیگر فرمودند، که بالاترین نقطه امر به معروف این است که به گفته ایشان گردن گذاری شود و افراد آنرا به دیگران تبلیغ کنند.

تا به حال به این اندیشیده‌ایم که در قبال این مسؤولیت سنگین که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بر دوش همگی ما گذاشته‌اند چه کرده ایم؟

بَابٌ فِى عُقُوبَاتِ الْمَعَاصِى الْعَاجِلَةِ
1- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ عَنْ أَبَانٍ عَنْ رَجُلٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص خَمْسٌ إِنْ أَدْرَكْتُمُوهُنَّ فَتَعَوَّذُوا بِاللَّهِ مِنْهُنَّ لَمْ تَظْهَرِ الْفَاحِشَةُ فِى قَوْمٍ قَطُّ حَتَّى يُعْلِنُوهَا إِلَّا ظَهَرَ فِیهِمُ الطَّاعُونُ وَ الْأَوْجَاعُ الَّتِى لَمْ تَكُنْ فِى‏أَسْلَافِهِمُ الَّذِینَ مَضَوْا وَ لَمْ يَنْقُصُوا الْمِكْيَالَ وَ الْمِیزَانَ إِلَّا أُخِذُوا بِالسِّنِینَ وَ شِدَّةِ الْمَئُونَةِ وَ جَوْرِ السُّلْطَانِ وَ لَمْ يَمْنَعُوا الزَّكَاةَ إِلَّا مُنِعُوا الْقَطْرَ مِنَ السَّمَاءِ وَ لَوْ لَا الْبَهَائِمُ لَمْ يُمْطَرُوا وَ لَمْ يَنْقُضُوا عَهْدَ اللَّهِ وَ عَهْدَ رَسُولِهِ إِلَّا سَلَّطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ عَدُوَّهُمْ وَ أَخَذُوا بَعْضَ مَا فِى أَيْدِیهِمْ وَ لَمْ يَحْكُمُوا بِغَيْرِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَّا جَعَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بَأْسَهُمْ بَيْنَهُمْ
اصول کافى جلد 4 صفحه:81 روایة:1

ترجمه :
حضرت باقر علیه السلام فرمود: رسولخدا (ص) فرموده: پنج چیز است که اگر بآنها برخورد کردید از آنها بخدا پناه برید: هرگز در مردمى زنا پیدا نشود که آن را آشکارا کنند جز اینکه در ایشان طاعون و دردهائیکه در گذشتگان آنها سابقه نداشته پدیدار گردد، و از پیمانه و ترازو کم نگذارند جز اینکه بقحطى و سختى مخارج زندگى و ستم سلطان گرفتار شوند، و از دادن زکوة منع نکنند جز اینکه آمدن باران آسمان بر آنها ممنوع گردد و اگر بخاطر چهار پایان نبود هیچ باران بر آنها نبارد، و پیمان خدا و رسولش را نشکنند جز اینکه خداوند دشمنانشان را بر ایشان چیره کند و برخى اموالشان را بگیرد، و بغیر آنچه خداى عزوجل نازل کرده حکم نکنند جز اینکه خداوند کشمکش و ستیزه میان آنها قرار دهد.
شرح:
مجلسى (ره) گوید: بعضى گفته‏اند که بر هر گناهى عقوبتى مناسب با آن مترتب شده زیرا در اولى ضایع کردن نسل است و با طاعون که موجب قطع نسل است مناسب است، و در دومى چون مقصود در کم فروشى ازدیاد مال است با قحطى و سختى و جور سلطان مناسب است، و در سومى چون از دادن آنچه که خدا بوسیله آب بآنها داده جلوگیرى کرده‏اند یا جلوگیرى نزول باران مناسب است، و در چهارمى ترک عدل مناسب با تسلط دشمن است، ترک نمودن شریعت و پشت پا زدن قوانین حقه مناسب با وقوع ظلم میان ایشان و غلبه بعضى بر بعضى است.
۲- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ مَالِكِ بْنِ عَطِيَّةَ عَنْ أَبِى حَمْزَةَ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ وَجَدْنَا فِى كِتَابِ رَسُولِ اللَّهِ ص إِذَا ظَهَرَ الزِّنَا مِنْ بَعْدِى كَثُرَ مَوْتُ الْفَجْأَةِ وَ إِذَا طُفِّفَ الْمِكْيَالُ وَ الْمِیزَانُ أَخَذَهُمُ اللَّهُ بِالسِّنِینَ وَ النَّقْصِ وَ إِذَا مَنَعُوا الزَّكَاةَ مَنَعَتِ الْأَرْضُ بَرَكَتَهَا مِنَ الزَّرْعِ وَ الثِّمَارِ وَ الْمَعَادِنِ كُلَّهَا وَ إِذَا جَارُوا فِى الْأَحْكَامِ تَعَاوَنُوا عَلَى الظُّلْمِ وَ الْعُدْوَانِ وَ إِذَا نَقَضُوا الْعَهْدَ سَلَّطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ عَدُوَّهُمْ وَ إِذَا قَطَّعُوا الْأَرْحَامَ جُعِلَتِ الْأَمْوَالُ فِى أَيْدِى الْأَشْرَارِ وَ إِذَا لَمْ يَأْمُرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ لَمْ يَنْهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ لَمْ يَتَّبِعُوا الْأَخْيَارَ مِنْ أَهْلِ بَيْتِى سَلَّطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ شِرَارَهُمْ فَيَدْعُوا خِيَارُهُمْ فَلَا يُسْتَجَابُ لَهُمْ
اصول کافى جلد 4 صفحه:81 روایة:2

ترجمه :
و نیز حضرت باقر علیه السلام فرمود: که در کتاب رسولخدا یافتیم (نوشته بود): هر گاه پس از من زنا پدیدار شود مرگ ناگهانى فراوان گردد، و هرگاه از پیمانه و ترازو کم شود، خداوند آنان را بقحطى و کمى (خوار و بار و سایر وسائل زندگى) مأخوذ دارد، و هرگاه از دادن زکاة دریغ کنند، زمین برکات خود را از زراعت و میوه‏ها و معادن همه آنها (از آنان) دریغ کند، و هرگاه در احکام بنا حق حکم کنند همکارى در ستم و عدوان کنند (و بستم همدیگر دچار شوند) و چون پیمان شکنى کنند خداوند دشمنشان را بر آنان مسلط کند، و چون قطع رحم کنند خداوند اموال (و ثروتها) را در دست اشرار قرار دهد، و چون امر بمعروف و نهى از منکر نکنند و پیروى از نیکان اهل بین من ننمایند خداوند اشرار آنان را بر ایشان مسلط گرداند، پس نیکان آنها دعا کنند و مستجاب نشود.
توضیح:
مجلسى (ره) گوید: اینکه قطع رحم سبب افتادن اموال در دست اشرار است بتجره رسده و براى آن اسبابى نهانى و ظاهرى است، و عمده اسباب نهانى آن قطع لطف خداوند از ایشان است و از جمله اسباب ظاهرى آن اینستکه آنها در جلوگیرى از ستم همکارى نکنند پس اشرار بر آنها چیره گردند و اموال آنها را بگیرند.

​

در محضر آیت الله #بهاءالدینی (ره):
«ذکر صلوات برای اموات خیلی خاصیت دارد.»

❤️✨ گاهی من برای اموات صلوات را هدیه می‌‌کنم و اثرات عجیبی هم دیدم.

❤️✨ خواب دیدم فردی به چند نوع عذاب گرفتار است، مقداری صلوات برایش هدیه کردم دوباره در خواب دیدم، الحمدلله صلوات‌ها او را نجات داده‌اند.

❤️✨ کسی می‌‌گفت: مادرم چند‌سال قبل مرده بود، یک شب خوابش را دیدم، گفت: 

پسرم! هیچ‌چیزی مثل صلوات روح من را شاد نمی‌کند؛ بهترین هدیه که به من می ‌‌دهی، این ذکر است.

«اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّد وَ عَجِّلْ فَرَجَهُم»
 @sebghatallaah

انسان در تلاوت سوره‌ى حمد:
١- با «بسم‌اللّه» از غير خدا قطع اميد مى‌كند.
٢- با «ربّ‌ العالمين» و «مالك يوم الدين» احساس مى‌كند كه پرورش يافته و مملوك خداوند است، و بر اين اساس بايد خودخواهى و غرور را كنار گذارد.
٣- با كلمه‌ى «عالمين» خود را مرتبط‍‌ با نظام هستى مى‌بيند و از تك‌روى و انزوا دورى مى‌كند.
٤- با «الرّحمن الرّحيم» خود را در سايه لطف او مى‌بيند.
٥ - با «مالك يوم الدّين» غفلتش از آينده زدوده مى‌شود.
٦- با گفتن «ايّاك نعبد» ريا و شهرت طلبى را زايل مى‌كند.
٧- با «ايّاك نستعين» به هيچ قدرت غير الهى پناه نمى‌برد.
٨ - با گفتن «انعمت» تمام نعمت‌ها را از او مى‌داند.
٩- با «اهدنا» هدايت به راه حقّ‌ و رهسپارى طريق مستقيم را در خواست مى‌كند.
١٠- با «صراط‍‌ الّذين انعمت عليهم» همبستگى خود را با پيروان حقّ‌ اعلام مى‌كند.
١١- با گفتن «غير المغضوب عليهم» و «لاالضّالّين» بيزارى و برائت از باطل و اهل باطل را ابراز مى‌دارد.
اهميّت «بسم اللّه»
در ميان اقوام و ملل مختلف، رسم است كه كارهاى مهم و با ارزش را به نام بزرگى از بزرگان خويش كه مورد احترام و علاقه‌ى آنهاست، شروع مى‌كنند تا آن كار ميمون و مبارك گردد و به انجام رسد. البتّه آنان بر اساس اعتقادات صحيح يا فاسد خويش عمل مى‌كنند.
گاهى به نام بت وطاغوت‌ها وگاهى با نام خدا و به دست اولياى خدا، كار را شروع مى‌كنند. چنانكه در جنگ خندق، اوّلين كلنگ را رسول خدا صلى الله عليه و آله بر زمين زد. 
«بسم‌اللّه الرّحمن الرّحيم» سر آغاز كتاب الهى است. «بسم‌اللّه» نه تنها در ابتداى قرآن، بلكه در آغاز تمام كتاب‌هاى آسمانى بوده است.
در سر لوحه‌ى كار و عمل همه‌ى انبيا «بسم‌اللّه» قرار داشت. وقتى كشتى حضرت نوح در ميان امواج طوفان به راه افتاد، نوح عليه السلام به ياران خود گفت: سوار شويد كه «بسم‌اللّه مجراها و مرساها» ٢حركت و توقّف اين كشتى با نام خداست. حضرت سليمان عليه السلام نيز وقتى ملكه سبا را به ايمان فراخواند، دعوتنامه خود را با جمله‌ى «بسم‌اللّه الرّحمن الرّحيم»  آغاز نمود.
حضرت على عليه السلام فرمود: « بسم‌اللّه» ، مايه بركت كارها و ترك آن موجب نافرجامى است.
همچنين آن حضرت به شخصى كه جمله‌ى « بسم‌اللّه » را مى‌نوشت، فرمود: «جَوِّدها» آن را نيكو بنويس. 
بر زبان آوردن «بسم‌اللّه» در شروع هر كارى سفارش شده است؛ هنگام خوردن و خوابيدن و نوشتن، سوارشدن، مسافرت وبسيارى كارهاى ديگر؛ حتّى اگر حيوانى بدون نام خدا سربرنده شود، مصرف گوشت آن حرام است؛ شايد رمزش آن باشد كه خوراك انسان‌هاى هدف‌دار و موحّد نيز بايد جهت الهى داشته باشد.
در حديث مى‌خوانيم: « بسم‌اللّه» را فراموش نكن؛ حتّى در نوشتن يك بيت شعر. رواياتى نيز در پاداش كسى است كه اوّلين بار « بسم‌اللّه » را به كودك ياد بدهد. 
سؤال: چرا در شروع هر كارى «بسم‌اللّه» و بردن نام خدا سفارش شده است‌؟
پاسخ: «بسم‌اللّه» آرم و نشانه‌ى مسلمانى است و بايد تمام كارهاى هر مسلمان رنگ الهى داشته باشد. همان‌گونه كه محصولات و كالاهاى ساخت يك كارخانه، آرم و علامت آن كارخانه را دارد؛ خواه به صورت جزيى باشد يا كلّى. مثلاً يك كارخانه چينى سازى، علامت خود را روى تمام ظروف مى‌زند، خواه ظرف‌هاى بزرگ باشد يا ظرف‌هاى كوچك. يا اين‌كه پرچم هر كشورى هم بر فراز ادارات و مدارس و پادگان‌هاى آن كشور است و هم بر فراز كشتى‌هاى آن كشور در درياها و هم بر روى ميز ادارى كارمندان.
کتاب پرتوی از نور، محسن قرائتی .صفحه 27

»پرسش:مهم‌ترين دعا چيست‌؟
پاسخ: تنها دعايى كه بر هر مسلمانى واجب است كه آن را در واجب‌ترين اعمال خود - نماز - روزى ده مرتبه بگويد،دعاى «اِهْدِنَا الصِّراطَ‍‌ الْمُسْتَقِيمَ‌» است؛بنابراين،درخواست هدايت به راه مستقيم،مهم‌ترين دعاست.
آرى،در مقابل راههاى متعدّدى كه در برابر انسان قرار دارد، (راه هوسهاى خود و ديگران،راه وسوسه‌هاى شيطان،راه نياكان و پيشينيان،راه طاغوت‌ها،راه توقّعات و انتظارات اين و آن و راه خدا و اولياى او)انسان هر لحظه و براى هر چيزى بايد از خدا استمداد جويد كه او را به راه مستقيم هدايت كند.
راه مستقيم راه خدا و اولياى خداوند و بندگان مخلص خداست.
براى اطمينان به راه خدا،بايد پيرو و دنباله‌رو اولياى خدا باشيم،چنانكه در زيارت جامعه مى‌خوانيم:هركس به شما (اهل بيت)متوسّل شد،به خدا متوسّل شده است.«مَن اعتصم بكم فقد اعتصَم باللّه» و در قرآن مى‌خوانيم:هركس به خدا متوسّل شد به راه مستقيم هدايت شده است. «وَ مَنْ‌ يَعْتَصِمْ‌ بِاللّهِ‌ فَقَدْ هُدِيَ‌ إِلى‌ صِراطٍ‍‌ مُسْتَقِيمٍ‌» 
در روايات،راه مستقيم،راه توحيد،قرآن و فطرت سالم، معرفى شده است. 
شكّى نيست كه تقاضاى راه مستقيم حتى بر اولياى خدا نيز لازم است؛زيرا اولاً؛ماندگارى در راه مستقيم،غير از پيدا كردن راه مستقيم است.چه بسيار افرادى كه به راه مستقيم هدايت مى‌شوند؛ولى پايدار نمى‌مانند؛يعنى بعد از ايمان، منحرف مى‌شوند. «آمَنُوا ثُمَّ‌ كَفَرُوا…» 
ثانياً؛هدايت شدن نيز درجات و مراحلى دارد،همان‌گونه كه نور ضعيف و قوى دارد،بنابراين افراد هدايت شده،بايد به فكر هدايت برتر و بيشتر باشند. «زادَهُمْ‌ هُدىً‌» 
ثالثاً؛ممكن است افرادى در بعضى امور در راه مستقيم باشند؛ولى نسبت به مواردى در راه نباشند و لذا بايد براى رسيدن به جامعيت راه مستقيم از خداوند كمك بخواهيم.
مثلاً؛انتخاب شغل،دوست،رشته تحصيلى،همسر،عقايد، عمل،اخلاق،رهبر،نماينده،چگونگى در آمد و مصرف آن، ستايش،انتقاد،محبت،قهر،صلح،جنگ،خوردن،قضاوت، انفاق،عبادت،اقتصاد،سياست،روابط‍‌ و در همه امور بدون الگوى صحيح و كامل نيست؛لذا انسان نياز به الگوى كامل و بدون نقص دارد كه همان انبيا و اوصيا هستند.
پرسش ها و پاسخ های قرآنی - 1، محسن قرائتی .صفحه 18