لباس پوشیدن امام حسین علیه السلام نیز سبب گریه بود . طبق حدیثی: ایام عید بود . حسنین علیهما السلام گریه کنان محضر مادرشان آمدند و گفتند: ایام عید است، بچه‏ ها لباس نو دارند؛ اما ما لباس نو نداریم . حضرت صدیقه کبری علیها السلام فرمودند: نزد پیغمبر صلی الله علیه و آله بروید و همین حرف را بگویید . 

 

دوان دوان خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله رسیدند و عرض کردند: یا رسول الله! تمام بچه‏ ها لباس نو دارند؛ اما ما لباس نو نداریم . جبرئیل نازل شد و عرض کرد: یا رسول الله! به حسنین علیهما السلام بگو رنگ لباسشان را انتخاب کنند، من از بهشت برای آنها لباس می‏ آورم . پیامبر صلی الله علیه و آله پرسید: حسنم! دوست داری لباست چه رنگی باشد؟ عرض کرد: سبز . سپس از امام حسین علیه السلام پرسید، او عرضه داشت: می‏خواهم رنگ لباسم سرخ باشد . جبرئیل از بالهای نرم خود که سبز و سفید و سرخ است، یک لباس سبز و یک لباس سرخ تهیه کرد و داخل طبقی گذاشته، محضر پیغمبر صلی الله علیه و آله آورد . وقتی هر کدام لباس خود را پوشیدند، دیدند جبرئیل گریه می‏کند . پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: جبرئیل! چرا گریه می‏کنی؟ عرض کرد: یاد قصه‏ ای افتادم؛ اما یا رسول الله! خجالت می‏کشم تعریف کنم . حضرت فرمودند: بگو! گفت: اینکه حسن علیه السلام رنگ سبز را انتخاب کرد؛ چون زهری به او می‏خورانند که تمام بدنش مانند این لباس سبز می‏شود؛ اما اینکه حسین علیه السلام رنگ سرخ را انتخاب کرد؛ روزی در کربلا تمام بدنش مانند همین لباس، از خون سرخ می‏شود . 

 

 روضه 

 

 این اشک نیست، آب زلال و مطّهر است                        این چشم نیست، چشمه‏ ای از حوض کوثر است 

 

 ظرف نزول رحمت پروردگار شد           

         چشمی که پای مجلس این روضه‏ ها تر است 

 

 چشمی که بیش‏تر به خودش گریه دیده است               

     فردا کنار فاطمه با آبرودارتر می‏شود 

 

 ما خشک می‏شویم؛ ولی بار می‏دهیم        

   دنیای گریه، مزرعة سبز محشر است 

 

 فرموده است حضرت صادق هر آن کسی           

   گریان جدّ ما شده، با من برادر است 

 

 در حجّ و در عبادت و در سجده‏ های شب       

     گریه کنِ حسین، شریک پیمبر است 

 

 ما را از این تلاطم دنیا هراس نیست   

کشتی نجات حسینی شناور است 

 

 بر من لباس نوکری‏ ام را کفن کنید         

   نوکر بهشت هم برود، باز نوکر است

            

-برگرفته از مقاله امام حسین چراغ هدایت و کشتی نجات.ماهنامه مبلغان

​امام حسین (ع) می فرمایند:
أنَا قَتیلُ العَبَرَةِ لایَذکُرُنی مُؤمِنٌ إلّا استَعبَرَ

من کشته اشکم ؛ هر مؤمنى مرا یاد کند ، اشکش روان شود
کامل الزیارات ، (ص 215)

​?صلی الله علیک یا ابا عبدالله
✅شخصی از امام صادق (علیه السلام) پرسید: 

آقا جان!جدتان امام حسین (علیه السلام) الان کجاست؟
?حضرت فرمودند: چقدر جثه تو کوچک است و چقدر سوال تو بزرگ است! بدن مبارک امام حسین (علیه السلام) در قبر است اما روح بزرگشان سمت راست عرش خدا نزد جد و پدر و مادرشان است و نظر مبارک امام حسین (علیه السلام) به دو مکان و موضع است:
1⃣ به زوار قبرش

2⃣ به مجالس عزایش
 آنگاه حضرت فرمودند: امام حسین (علیه السلام) از جد و پدر و مادر و برادرش خواهش می کنند که برای عزادارانش استغفار نمایند تا خدا آنان را بیامرزد.

.

?در روایتی دیگر امام حسین (علیه السلام) فرمودند:  

اگر گریه کننده بر من می دانست که چه اجری نزد خداوند دارد شادی اش از اندوهش بیشتر می گردید.
?منابع :

چشمه سار عشق، ص 10

قصص الحسینیه، ص 72

​امام زين العابدين عليه السلام : 

چون [على اكبر] براى مبارزه به سوى لشكر عمر بن سعد رفت، امام حسين عليه السلام چشمش گريان شد و گفت : «خدايا! تو بر آنان گواه باش كه فرزند پيامبرت و شبيه ترينِ مردم به او در شكل و خو ، به سوى آنان بيرون شد» . على اكبر ، شروع به رجزخوانى كرد و گفت : من ، على بن حسين بن على ام ما و آل خدا به پيامبر صلى الله عليه و آله سزاوارتريم . آيا نمى بينيد كه چگونه از پدرم حمايت مى كنم؟ آن گاه ، ده تن از دشمنان را كُشت . سپس به نزد پدرش بازگشت و گفت : اى پدر ، عطش ! امام حسين عليه السلام فرمود : «پسر عزيزم ! شكيبا باش . جدّت با كاسه پُر ، تو را سيراب مى كند» . على اكبر ، بازگشت و باز جنگيد تا چهل و چهار نفر از آنان را كُشت . سپس ، خود به شهادت رسيد . درود خدا بر او باد!
الأمالي للصدوق : ص 226

فلسفه و حکمت عزاداری برای ائمه(علیهم السلام) چیست؟

فلسفه و حكمت عزاداري را مي‏توان در امور ذيل، رهيابي كرد:

الف. محبت و دوستي: قرآن و روايات، دوستي خاندان رسول اكرم( صلي الله عليه و آله و سلم) و اهل‏بيت(علیهم السلام) را بر مسلمانان واجب كرده است‏ .(1) روشن است كه دوستي لوازمي دارد و محبّ صادق، كسي است كه شرط دوستي را - چنان كه بايد و شايد - به جا آورد. يكي از مهم‏ترين لوازم دوستي، هم دردي و هم دلي با دوستان در مواقع سوگ يا شادي آنان است؛(2). از اين رو در احاديث، بر برپايي جشن و سرور در ايام شادي اهل‏بيت (علیه السلام) و ابراز حزن و اندوه در مواقع سوگ آنان، تأكيد فراوان شده است.

حضرت علي(علیه السلام) در روايتي مي‏فرمايد: «شيعه و پيروان ما در شادي و حزن ما شريكند». «يفرحون لفرحنا و يحزنون لحزننا» : در شادی ما شادندو در اندوه ما اندوهناکند، (3) امام صادق(علیه السلام) نيز فرمودند: «شيعتنا جزء منا خلقوا من فضل طينتنا يسوؤهم ما يسؤنا و يسرّهم ما يسرّنا»(4). «شيعيان ما پاره‏اي از خود ما بوده واز زيادي گل ما خلق شده‏اند؛ آنچه كه ما را بدحال يا خوشحال مي‏سازد، آنان را بدحال و خوشحال مي‏گرداند».

اين وظيفه عقلاني و شرعي، ايجاب مي‏كند كه در ايام عزاداري اهل‏بيت(علیهم السلام)، حزن و اندوه خود را به «زبان حال»؛ يعني، با اشك، آه و ناله و زاري، از نظر خوراك، با كم خوردن و كم آشاميدن مانند افراد غم‏زده‏ آشكار سازيم ، طبق فرموده امام صادق(علیه السلام) به معاوية بن وهب، «عزاداران سيدالشهدا در روز عاشورا از آب و غذا دوري جويند تا آن كه يك ساعت از وقت فضيلت نماز عصر بگذرد، و در حد لزوم به غذاي معمول صاحبان مصيبت، سدّ جوع و عطش كنند».(5). و از نظر پوشاك، با پوشيدن لباسي كه از حيث جنس و رنگ و نحوه پوشش در عرف، حكايت‏گر اندوه و ناراحتي ما می باشد، آشكار سازيم.

ب. انسان‏سازي: از آنجا كه در فرهنگ شيعي، عزاداري بايد از سر معرفت و شناخت باشد؛ هم‏دردي با آن عزيزان، در واقع يادآوري فضايل، مناقب و آرمان‏هاي آنان بوده و بدين شكل، آدمي را به سمت الگوگيري و الگوپذيري از آنان سوق مي‏دهد.

فردي كه با معرفت در مجالس عزاداري، شركت مي‏كند؛ شعور و شور، شناخت و عاطفه را درهم مي‏آميزد و در پرتو آن، انگيزه‏اي قوي در او پديدار گشته و هنگام خروج از مراسم عزاداري، مانند محبي مي‏شود كه فعّال و شتابان، به دنبال پياده كردن اوصاف محبوب در وجود خويشتن است.

ج. جامعه‏ سازي: هنگامي كه مجلس عزاداري، موجب انسان‏سازي گشت؛ تغيير دروني انسان به عرصه جامعه نيز كشيده مي‏شود و آدمي مي‏كوشد تا آرمان‏هاي اهل‏بيت(علیهم السلام) را در جامعه حكم‏فرما كند.

به بيان ديگر، عزاداري بر اهل‏بيت(علیهم السلام)؛ در واقع با يك واسطه زمينه را براي حفظ آرمان‏هاي آنان و پياده كردن آنها فراهم مي‏سازد. به همين دليل مي‏توان گفت: يكي از حكمت‏هاي عزاداري، ساختن جامعه براساس الگوي ارائه شده از سوي اسلام است.

د. انتقال‏ دهنده فرهنگ شيعي به نسل بعد: كسي نمي‏تواند منكر اين حقيقت شود كه نسل جديد در سنين كودكي، در مجالس عزاداري با فرهنگ اهل‏بيت(علیهم السلام) آشنا مي‏شوند. به راستي عزاداري و مجالس تعزيه، يكي از عناصر و عوامل برجسته‏اي است تا آموزه‏هاي نظري و عملي امامان راستين، به نسل‏هاي آينده منتقل شود. مراسم عزاداري، به دليل قالب و محتوا، بهترين راه براي تعليم و تربيت نسل جديد و آشنايي آنان با گفتار و كردار اهل‏بيت(علیهم السلام) است.

پی نوشتها:

(1). شوري/ 23؛ هود / 29؛ ميزان‏الحكمه، ج 2، ص 236.

(2). المحبة في الكتاب والسنة، صص 169 - 170 و 181 – 182.

(3). بحارالانوار، ج 44، ص 287.

(4). امالي، ص 305.

(5). تاريخ النياحة الامام الشهيد الحسين بن علي، ج 1، صص 157-159.

منبع.نرم افزار شبهات عاشورا